Edinburgh Flying Club

Een aantal dagen geleden was ik een aantal dagen in Schotland. Ik had geen ruimte in de planning om met een eigen vliegtuig heen en terug te vliegen, dus het werd een low cost carrier. Maar uiteraard ging ik wel proberen om in Schotland zelf ervaring op te doen.

Na een kleine speurtocht naar beschikbare toestellen en tarieven besloot ik een toestel te reserveren bij de Edinburgh Flying Club. Inclusief instructeur: het beschikbare toestel was een laagdekkers en daar ben ik nog niet op “los”. Schotland is sowieso een land met veel heuvels en onvoorspelbaar weer, dus een lokale instructeur is dan zeker wenselijk voor je eerste uren.

Vliegen in Schotland is duur. Voor een Piper Archer met instructeur betaal je ruim 211 EUR per uur. In Edinburgh betaal je dan nog per landing 30 EUR landingsrechten. Dat is alleen als je van de vliegclub bent; als groot commercieel veld betaal je in Edinburgh flinke tarieven ( landingsrechten, verplichte handling, etc ). De vliegclub heeft, net zoals bijvoorbeeld de vliegclub in Eindhoven, echter andere afspraken. Dat houdt het nog enigszins betaalbaar.

De voorspelling was het weer was goed, maar aangekomen op de vliegclub kwam er net over de heuvels een koud front aanzetten; het zicht vervloog en de wolkenbasis kwam rap naar beneden. No go dus helaas.

Ik heb nog wel een tijdje met de lokale clubmensen zitten praten; De EFC is een kleine club met nog maar zo’n 40 leden. De recessie heeft er goed ingeslagen en de samenwerking met het lokale vliegveld verloopt soms nogal eens stroef. Dus er wordt betrekkelijk weinig gevlogen. Circuit training doen bij een vliegveld dat een tiental kilometer verderop ligt, al is dat vliegveld in het weekend vaak gesloten. Echte sfeer is er niet: de club is een klein noodgebouw op een verlaten deel van het vliegveld. Leden komen eigenlijk alleen om te vliegen en blijven zeker niet hangen voor wat hangar flying. Dat het nu wat drukker was, was te wijten aan het feit dat een ‘foreigner’ kwam vliegen en ze waren reuze geinteresseerd om ervaringen uit te wisselen. Er was een hartelijke en vriendelijke sfeer.

Er klonk uit de woorden van de mensen daar wel wat bitterheid: “vroeger was alles beter”. Het vliegveld was in de loop van de jaren flink gegroeid en daarmee was de vliegclub onder druk komen staan. Was er eerst nog een paralelle strip waar GA op kon landen, na een aantal TCAS warning incidenten (mensen die te laat final indraaien en daardoor in de buurt van het glijpad van de commerciele jongens kwamen), was het nu dringen geblazen op 1 start- en landinsgbaan. Regelmatig 15-20 minuten in de holding omdat er 5 toestellen achter elkaar binnen kwamen, dat komt regelmatig voor.

Wel leuk is dat je in UK redelijk goedkoop een IMC rating kan halen, een soort pseudo-IFR rating. Daarmee mag je wel door de wolken en ILS approaches vliegen, maar je mag niet op de gepubliceerde airways vliegen. In een land met zo’n onvoorspelbaar weer als Schotland is zo’n IMC rating geen overbodige luxe lijkt me. Buiten de UK mag je er echter niets mee.

Na een uitgebreid gesprek met de aanwezige leden was het weer tijd om te gaan. Een aantal dagen later stond er een backup vlucht op de planning. Maar ook daar bleek weer de onvoorspelbaarheid van het weer; hoewel de METAR en TAF een voorspelling voor CAVOK-achtig weer deden, met een kleine kans op lage bewolking later in de dag, kwam die kleine kans uit en kwamen er behoorlijke hagelstenen naar beneden op het moment dat we 10 minuten in de lucht zouden zitten. Ook daar bleek de lokale kennis van het weer beter dan de voorspellingen. Gecombineerd met harde wind hadden we eerder die dag al besloten om niet te vertrekken.

Dus helaas voor mij geen vlucht boven Schotland. Dat staat zeker nog wel op het programma, want het is al een mooi landschap vanaf de grond, dus vanaf hoogte moet het zeker het bekijken waard zijn. En vliegen in het buitenland, en zeker van zo’n groot commercieel veld als Edinburgh is altijd een goede leerervaring.