Een uur plezier met circuits

De afgelopen paar weken heb ik door allerlei omstandigheden niet kunnen vliegen. Prive was het behoorlijk druk en ik moet toegeven dat ook het ongeluk van 2 collega piloten op een van de vliegvelden waar ik regelmatig vlieg, mij even wat minder enthousiast maakte over het vliegen.

Maar na de zeer indrukwekkende begrafenis – op het vliegveld – , gesprekken met collega piloten en een onderzoek naar mijn eigen motivatie om te vliegen, kwam de drang om te blijven vliegen toch sterk bovendrijven.

Vliegen blijft een veilige sport, hobby of beroep, als je zelf er maar alle voorzichtigheid in acht neemt. Dus vandaag ben ik naar het vliegveld gegaan om even zonder passagiers een paar circuits te doen om zo het plezier aan het vliegen weer te beleven. Vanwege de vakantietijd was het niet superdruk op het vliegveld, een paar zweefvliegtuigen en een enkel motorvliegtuig. Een mooi moment voor circuits!

Vooraf was ik wel wat bang voor negatieve gedachten tijdens de take-off: daar vond immers het ongeval een paar weken geleden plaats; ik zou tijdens de take-off ook over de plek des onheils vliegen.

Ik nam alle tijd, deed de controles vooraf en bracht het vliegtuig naar het tankstation. Tijdens het tanken viel mijn oog op de bloemenzee die daar vlakbij lag ter nagedachtenis van de 2 overleden piloten. Zoals de voorzitter van de vliegclub al tijdens de begrafenisceremonie aangaf: “vanaf nu heeft iedereen er 2 co-piloten bij”. Dat gevoel kreeg ik op dat moment ook.

En dus startte ik mijn uurtje circuittraining. Tijdens de take-off was ik zo gefocused op het vliegen dat ik niet nadacht over het verschrikkelijke ongeval. En zo hoort het uiteindelijk ook.

De aarde was behoorlijk aan het opwarmen, dus het was in de lucht flink werken om het toestel op de juiste hoogte te houden. Met name in final waren er flinke verschillen in convectie. Op long final leek ik te hoog te zitten, dus zette ik snel full flaps, om wat meer te kunnen dalen zonder dat mijn snelheid omhoog liep. Een paar honderd meter verder was de extra opwaartse lift weer verdwenen, met als gevolg dat ik behoorlijk veel hoogte verloor en dus flink motor vermogen bij moest geven. En uiteraard: net voor de afronding kwam er weer flink wat lift bij, met als gevolg een langer zweefmoment.

Een tweetal keer tijdens mijn landingen had ik de snelheid op final niet 100 % onder controle, waardoor de snelheid iets opliep en dus dat zweefmoment vrij lang werd. Hoewel ik het toestel zeker nog op tijd en veilig aan de grond had kunnen krijgen, was dat beide keren reden voor een doorstart. Die moet je ook regelmatig oefenen, dus dat kwam ook uit.

In totaal deed ik 7 landingspogingen en ruim een uur later zette ik bezweet, tevreden en vol plezier het toestel weer stil. Missie geslaagd, mede dankzij mijn twee extra co-piloten.