Vandaag was ik toch een dag op het vliegveld voor allerlei andere zaken en het leek aardig weer te worden. Dus instructeur gebeld; uiteraard geen plaats, maar ik kon wel solo circuit draaien terwijl hij met andere leerlingen aan de slag ging.
Zogezegd, zo gedaan; eerst 2 circuits met de instructeur erbij. Dat ging voldoende, dus full-stop, exit instructeur en terug taxi and take-off. Daarna anderhalf uur lang zelf circuits gedraaid. Er was veel verkeer in de lucht, veel vliegtuigen in het circuit en ook nog een flink aantal zwevers die bezig waren met hun laatste pogingen om in de lucht te blijven (en daarna snel naar beneden).
Dat maakte de communicatie interessant, en iedereen deed goed z’n best om elkaar op de hoogte te houden waar men uithing en wat de ‘intentions’ waren. Tijdens een van mijn finals dook een zweefvliegtuig in base en kreeg dus voorrang: “Plane in sight, 360 to the right”. Omdat ik in landingsconfiguratie stond was die bocht moeizaam en moest ik behoorlijk werken om het vliegtuig op hoogte en snelheid te houden. Daardoor kwam ik niet soepel recht voor de baan en met de juiste hoogte uit. Op dat moment heb je theoretisch 2 keuzes : toch proberen te landen of go-around. Ik koos voor het laatste (en dat is mijn inziens ook de enige juiste oplossing), dus op lage hoogte over de runway. Vast een mooi gezicht voor de vele terrasgangers, in tegenstelling tot de meeste van mijn afrondingen; dat gevoel was ik even kwijt. Blijven oefenen is het devies.
Hopelijk blijft het de komende weken mooi weer. Er staan een aantal mooie navigaties op het programma.