Vliegen in de winter heeft haar eigen uitdagingen. Vaak slecht weer, veel vliegvelden zijn PPR en de dagen zijn kort. Maar als het dan mooi weer is, is het vaak schitterend om te vliegen: stabiele lucht, prachtige blauwe lucht en extra draagkracht door de kou in de lucht. En het besneeuwde land vanuit de lucht is ook een blik waardig.
Vandaag was ook zo’n dag: alle meteo metingen in Nederland en Belgie gaven aan: zicht 10 kilometer of meer, geen wolken en de voorspellingen waren exact hetzelfde. Ideale omstandigheden om een dagje te gaan vliegen. Het oorspronkelijke plan: een dagje Texel moest ik op het laatste moment in de ijskast zetten: de wind was vrij stevig aan de kust en de baan in Texel was waarschijnlijk wat glad: geen goede combinatie. Dus besloot ik voor een korte vlucht in de omgeving.
Aangekomen op het vliegveld zag ik net het door mij gereserveerde toestel opstijgen. Gelukkig was dit gepland: het toestel ging voor onderhoud naar een ander veld, een andere Cessna 172 was voor mij beschikbaar. Met -9 graden en een flinke ijskoude wind deed ik de pre-flight checks: op zich voldoende brandstof, maar omdat na mij ook nog iemand zou vliegen en ik altijd op safe wil spelen, besloot ik toch de kou nog iets langer te trotseren en te tanken.
Na het starten van de motor kreeg ik al snel toestemming om te taxi-en. In Eindhoven is meestal runway 22 in gebruik, maar vandaag was runway 04 in gebruik; dat betekent een stuk meer taxi werk voor vertrk. Het was aardig druk met landendd, vertrekkend en taxi-end verkeer, dus het duurde even voordat ik toestemming kreeg om naar de Delta intersectie te rijden.
Dat gaf de motor tijd om goed op te warmen en voor mij tijd om van het uitzicht te genieten: een Boeing was bezig om touch & go’s te maken. Spectaculair gezicht (helaas geen foto’s, want militair). Na een minuut of tien kon ik dan toch vertrekken: met een kopwind van 20 knopen steeg ik op en kon een besneeuwd Nederland aanschouwen: wat een plaatje!
De wind was behoorlijk gusty, ook op hoogte: op 2000 voet was de wind zelfs meer dan 35 knopen, dus ik besloot laag te blijven vliegen: het zicht was goed, maar niet perfect: met de zon in de rug was het echter goed te doen en ik zette koers naar ‘s-Hertogenbosch: het provinciehuis is makkelijk te herkennen vanuit de lucht.
Ik vloog mijn rondje rondom ‘s-Hertogenbosch en zette daarna koers terug naar Eindhoven. Met de zon van voren was het zicht een stuk minder, dus het was flink naar buiten kijken. Binnen no-time was ik weer bij Eindhoven: met 25 knopen rugwind schiet het een stuk sneller op… Navigeren was even wat lastiger met de zon van voren en het besneeuwde landschap, maar met genoeg herkenningspunten vloog ik gestaag naar punt Tango.
Op de frequentie van Eindhoven was het nog steeds druk: de Boeing was nog steeds zijn rondjes aan het doen en andere vliegtuigen probeerden ook te landen en te vertrekken: normaliter vlieg je Eindhoven aan op 1500 voet, maar Eindhoven Tower zette me op 1000 voet, om meer separatie met de Boeing te hebben. Bij Oirschot moest ik dalen naar 800 voet: de Boeing vloog langs op 1700 voet. “Traffic in sight!”.
Op downwind mocht ik eerst nog een rondje vliegen en daarna kreeg ik een “around Wintelre”. Dat bekent een lang circuit, rondom het dorpje Wintelre om de inwoners daar niet teveel tot last te zijn. Dat maakte final wel extra lang.
Normaliter land je aan het begin van de baan, maar aangezien de “afslag” naar de vliegclub aan de andere kant zit en je in de lucht sneller bent dan op de grond kreeg ik een “long landing” aangeboden. Prima, op 150 voet hoogte 2 kilometer over de landingsbaan: met een zachte crosswind landing (rechterwiel eerst, dan linkerwiel en voorwiel) zette ik het toestel aan de grond. Een goed begin van februari!