Porta Westfalica

Een groepje piloten, die een aantal jaar geleden tegelijk met hun opleiding bezig waren, komen regelmatig samen om bij te kletsen en stoere pilotenverhalen uit te wisselen. Rob, die ook vanaf Eindhoven vliegt, hoort bij dat groepje en vroeg mij of ik zin had om deze keer mee te vliegen: maar natuurlijk!

De gekozen bestemming: Porta Westfalica: een klein veldje in Duitsland, tussen Osnabruck en Hanover. Het weer was al de hele week slecht met hele dagen dichte mist, maar voor deze dag waren de voorspellingen goed: geen mist, geen regen en wolken hoog genoeg.

Er waren nog 2 mogelijke problemen: de windrichting en de windkracht ; de wind stond echter strak in de baan, zowel in Eindhoven als in Duitsland. Alleen op hoogte zou het flink waaien; de terugvlucht zou dus wel even duren. Maar met die kennis in het achterhoofd was er niets dat ons tegen zou houden: op naar het vliegveld!

In Eindhoven besloten we om zowel voor de heen- als terugvlucht het vliegplan in te dienen en na het vullen van de brandstoftanks en een grondige check van het toestel konden we vertrekken. Rob was captain op de eerste vlucht en ik deed radio en ondersteunde de navigatie. Het was nog niet erg druk in Eindhoven, dus we konden zonder vertraging weg; mijn radioskills waren wat roestig op zaterdagochtend, maar gelukkig was ik niet de enige: menig RyanAir en Transavia piloot was ook niet echt vloeiend op de radio bezig…

Met de wind in de rug vlogen we weg van Eindhoven, ten zuiden van Weeze; het zicht was perfect, de wolken zaten hoog en onze grondsnelheid was absurd: 130 knopen. Dat ging snel; al snel waren we Weeze voorbij en zetten we koers naar de HMM VOR. Op Langen Info was het erg rustig en ook de PCAS gaf weinig meldingen van andere toestellen. Zelf spotten we 1 toestel die de PCAS niet gesignaleerd had.

Na HMM was de volgende koers richting Porta Westfalica; de wolkenbasis kwam echter wel steeds lager. Het eerste stuk konden we nog boven de wolken blijven met ruim voldoende zicht op de grond, maar het werd steeds minder, dus we besloten te zakken onder de wolken. Omdat de eerste heuvels ook al in zicht kwamen was het even zoeken naar de juiste route om voldoende hoogte ten opzichte van de grond te houden, maar dat lukte snel en als snel kwam het vliegveld in zicht.

Porta Info bleek alleen Duits te spreken. Dit stond ook wel op de approachchart vermeld, maar men sprak dus echt geen Engels: downwind, base en final was hen onbekend. Rob had een goede voorbereiding gedaan en had uitgeschreven wat de Duitse termen waren, dus ik meldde maar steeds beide termen: final/endabflug runway 2-3. Met een mooie landing hadden we Porta Westfalica bereikt. Nu maar wachten op de overige toestellen.

We wachtten en wachtten, maar niemand anders kwam opdagen; de havenmeester kwam uiteindelijk naar het restaurant toe om ons te melden dat hij Langen Info had gebeld, maar de toestellen waren teruggekeerd. We besloten snel onze lunch te nuttigen en ook terug naar Eindhoven te gaan. We controleerden nog METARs en TAFs, alles zag er goed uit en ook de lagere wolkenbasis was inmiddels weer sterk gestegen.

Omdat we veel tegenwind verwachtten deden we nog een brandstofcheck; we zouden ruim voldoende moeten hebben maar besloten toch bij te tanken: dan hadden we zeker genoeg, ook als we wat minder zuinig zouden vliegen. Betaling was nog even lastig, maar uiteindelijk konden we weg. Deze vlucht was ik de captain en deed Rob de radio en navigatieondersteuning.

Na take-off vlogen we weer richting HMM. Dat ging niet snel: onze grondsnelheid was 70 knopen. We probeerden wat verschillende hoogtes uit, maar de snelheid liep alleen maar terug, dus we besloten op 2000 voet te blijven. Prettig vliegen was anders; het weer was ontzettend turbulent, dus we schokten alle kanten op. Dat werd geen ontspannende terugvlucht.

Na HMM zetten we koers naar Nijmegen, zowat we Eindhoven via het noorden benaderen. De wind nam alleen maar toe, waardoor de verwachtte aankomsttijd steeds dichter bij UDP kwam: op een gegeven moment hadden we nog maar 30 minuten speling; dat is wat krap als je ook nog tijd voor een uitwijk wil hebben. We besloten onze airspeed op te voeren naar 110 knopen.

De vlucht werd echter steeds turbulenter, wat ervoor zorgde dat Rob, die ook veel bezig was met navigatie en daardoor minder naar buiten kon kijken, op een gegeven moment zich niet helemaal lekker voelde: ik voelde de turbulentie ook wel in m’n lijf. Ik daalde naar 1600 voet, daar was het iets minder erg en doordat Rob zich concentreerde op de omgeving buiten ging het na een tijdje wel weer. Dat de wind stevig was, bleek wel aan de rook uit de schoorstenen.

Na ruim anderhalf uur vliegen waren we bij Nijmegen; het zicht was intussen wat afgenomen, maar nog steeds ruim voldoende om te kunnen blijven vliegen; de wolkenbasis was intussen ook gezakt tot 2000 voet. Zodra we contact konden krijgen met de ATIS van Eindhoven luisterden we deze uit: wolken op 2000 voet, wind recht in de baan. Dat zag er goed uit!

Langzaam maar zeker tuften we richting Eindhoven, ondertussen nog steeds heftig heen en weer geschud door de turbulentie. Bij Den Bosch riepen we Eindhoven op en kregen toestemming voor de Tango arrival. En terwijl we de CTR van Eindhoven invliegen verdwijnt de turbulentie en kunnen we redelijk rustig onze arrival route afvliegen; we duiken downwind in en draai naar base. Terwijl ik final indraai moet ik nog flink gas bijgeven om voldoende hoogte te houden: de tegenwind is veel meer dan ik gewend ben in Eindhoven, dus ik was al iets te veel hoogte kwijtgeraakt op base.

De wind is gelukkig wel stabiel, dus met wat meer gas vliegen we over de treshold; de landing is bijna uit het boekje: net voor touchdown de stallwarning. Uiteindelijk zijn we 50 minuten voor UDP binnen, ruim op tijd dus. Zowel Rob als ik zijn blij dat we weer aan de grond staan: de vlucht was leuk, maar vooral heel erg leerzaam. Die leerpunten zet ik een in volgend weblog nog eens uiteen.