Let it Snow

Elk jaar hoopt heel Nederland op een witte kerst. Maar ook dit jaar zat dat er niet in, wel veel regen, maar niet voldoende koud om er sneeuw van te maken.

Bij mijn werkgever lopen een aantal piloten rond en ook op Google Maps, Bing Maps, Apple Maps en dergelijke willen we zonder streetview te vinden zijn, dus had men het gepland gevat om de bedrijfsnaam op het dak te plaatsen. Een aantal weken geleden was dit volbracht en vandaag was het eindelijk fatsoenlijk weer om dit eens te bekijken. Mijn geplande dag vliegen vanuit Belgie ging niet door vanwege voorspeld slecht weer, maar een korte trip naar Geldermalsen vanuit Eindhoven moest lukken.

‘s Ochtends bleek de mist op Eindhoven Airport behoorlijk hardnekking, maar tegen 10-en trok het langzaam op; op naar het vliegveld. Eerst de ATIS maar eens uitluisteren en jawel: het zicht was inmiddels 7 kilometer, wolkenbasis steeds hoger en temperatuur en dauwtemperatuur groeide ook uit elkaar: als die te dicht bij elkaar liggen ontstaat er snel mist.

Het toestel was net uit de 100 uur controle: dat betekent dat alles tip-top in orde was; maar betekent ook extra oplettendheid: na onderhoud kan er natuurlijk altijd iets vergeten of verkeerd gemonteerd zijn. De kans is nihil, maar better safe than sorry. Alles was in orde, dus na het tanken en toestemming van de luchtverkeersleiding was ik in de lucht!

Het zicht was prima, rond de 10 kilometer. Het lijkt minder op de foto’s maar navigeren ging zonder problemen.

Al klimmend naar 3000 voet boven Den Bosch schoof ik met een flinke rugwind naar Geldermalsen. Het water van de Waal stond behoorlijk hoog; stille getuige van de enorme hoeveelheid regen die afgelopen weken over ons uitgestort zijn.

Al snel kwam het Snow pand in zicht; vanuit 3000 voet was het logo met het blote oog wel te herkennen, maar de foto bakte er niet veel van. Dus terug dalen naar 1000 voet en met een paar fly-by’s wat foto’s geschoten.

Daarna was het weer tijd om terug te keren: met 25 knopen tegenwind duurt het wat langer voordat ik terug was bij Eindhoven; op het moment dat ik de frequentie van Eindhoven inschakel hoor ik mijn callsign voorbij komen. Apart, want ik zat nog bij Den Bosch, niet in het luchtruim van Eindhoven. Ik antwoord snel en wat blijkt: op 2000 voet boven mij is een Boeing aan het dalen naar 500 voet boven mij.

In eerste instantie zie ik hem niet, maar na nog een aanwijziging van de luchtverkeersleider zie ik de Transavia op 2 uur, ik was intussen al gedaald naar 1300 voet voor wat extra separatie. De Transavia kan zijn daalvlucht (en uiteindelijke landing doorzetten); Ik vlieg mijn VFR arrival verder af, moet in downwind nog een extra orbit doen om ruimte te creeren tussen mij en een vertrekkende kist, maar daarna mag ik.

De wind is inmiddels wat gedraaid, iets meer cross en iets meer vlagerig, maar nog ruim binnen de limieten van de club en mijn persoonlijke limieten: met een glijpad precies op de PAPI zet ik het toestel netjes neer: linkerwiel eerst, rechterwiel en daarna het voorste wiel. De laatste landing van 2012 was er een uit het boekje. Een mooie afsluiting!