Voor vandaag stond een dag vliegen met de OO-KWT op de planning: na de spontane vlucht van gisteren -met een landing die me niet lekker zat- had ik vandaag een vlucht naar Koblenz gepland met vliegvriend en naamgenoot Ralf en wellicht Bart als PAX. ‘s Ochtends op de vliegclub aangekomen was het echter druilerig weer, maar vooral met een wolkenbasis van 400 voet. De voorspellingen waren echter gunstig, dus koffie, water en even bijkletsen over de voorbije en toekomstige vliegervaringen.
Minuten werden kwartieren en al snel was het tijd voor lunch; om ons heen zaten nog meer piloten te hopen op het goede weer: iPhones werden veelvuldig geraadpleegd voor de METAR en TAF berichten. Uren trokken voorbij: life as a VFR pilot betekent vaak toch veel wachten. Elk lichtpuntje werd opgepikt en hoopvol staarden we naar de hemel. De weergoden leken ons echter niet gunstig gestemd: de wolken leken nog steeds erg laag te zijn.
Ervaring zegt veel rondom het vliegen: Rond 14:00 kwam mijn examinator binnengewandeld en keek ons verbaasd aan: wat doen jullie hier nog: “wolken zijn hoog genoeg voor wat circuits”. Zelf ging ie ook de lucht in. We wachtten nog even af of hij meteen weer terugkwam, maar nadat hij wegbleef was dat voor ons het teken: toestel naar buiten en in ieder geval wat circuits vliegen: het weer rondom Hasselt was nog niet goed genoeg om met genoeg zekerheid naar Koblenz of een ander vliegveld te vliegen.
Die keuze bleek ook afgedwongen te worden door aankomend onderhoud: we mochten nog een uur vliegen voordat het toestel in regulier onderhoud moest: voldoende om 2 piloten was circuits te laten doen. Dus na een preflight check konden we vertrekken: Ik was de eerste Pilot-in-Command. We vertrokken en de eerste landing was meteen lekker: ik kwam wat vlak binnen maar de landing was boterzacht.
Landing 2 was nog zachter en we kozen weer snel het luchtruim: het was inmiddels een stuk drukker geworden in het circuit met andere motorvliegtuigen en zwevers. Een zwever die geland was, stond nog stil op de runway tijdens mijn derde nadering: dat werd een go-around. De vierde nadering ging lekker soepel en met een landing net na de threshold was het tijd voor de pilot-change.
Ralf kroop achter het stuur; hij had al wat langer niet gevlogen, maar dat was niet te zien aan zijn manier van vliegen; soepel en met landingen met een stallwarning 1 seconde voor touchdown waren het landingen uit het boekje, hoofdstuk “leer het van de pro’s”. Ik had wat tijd om eens meer naar beneden te kijken in het circuit van EBZH. Een van zijn naderingen kon ik met m’n telefoon op film zetten: de kwaliteit is niet super, maar geeft een aardig beeld van zo’n touch & go.
We hebben uren moeten wachten om ieder een half uurtje te kunnen vliegen, maar het wachten meer dan waard. Twee dagen op vliegvelden rondhangen, iets meer dan een uur vliegtijd. Toch een uitstekend rendement, dat life as an VFR pilot!