Geen hoogtevrees

Na het tragische ongeval van afgelopen week, een emotionele begrafenis van Jos afgelopen zaterdag en een begrafenis van Kris nog in het verschiet, heb ik lang getwijfeld of ik vandaag zou gaan vliegen. Of ik niet mijn brevet gewoon in de wilgen zou hangen.

Ik was er snel van overtuigd dat stoppen met vliegen geen optie was: ik beleef er teveel plezier aan. Ik weet dat ik zelf veiligheid voor alles stel: een van de wijze lessen van Jos. Meer dan de helft van de geplande vluchten gaat niet door omdat ik de veiligheid niet 130 % kan garanderen. Liever balen op de grond dan balen in de lucht. Ondanks je voorbereiding en voorzichtigheid kan een ongeluk altijd voorkomen, maar ik weet dan in ieder geval dat ik er alles aan gedaan heb om dit te voorkomen.

Ik besloot vandaag dan ook naar het vliegveld te gaan, maar had mezelf plechtig beloofd om op elk moment de vlucht alsnog te annuleren. De wind stond goed, het vliegtuig was in optimale staat, de brandstoftanks waren goed gevuld en ik voelde dat ik 100 % geconcentreerd was tijdens de checks en communicatie met de toren. Cleared for take-off runway 22.

“Bedankt Jos, deze vlucht is voor jou.” dacht ik, en gaf gas. Al snel zat ik op 1000 voet en vloog ik de Tango departure, om ten noorden de CTR van Eindhoven te verlaten. Het was turbulent (25 graden om 11:00 in de ochtend), maar het zicht was perfect en binnen 10 minuten was ik bij Den Bosch.

Ik vloog een ruim rondje om Den Bosch heen, langs het provinciehuis en een woonwijk in de vorm van kasteelburchten. Toch kastelenweer…

Daarna kwam punt Tango al weer snel in de buurt, en ik kreeg van Eindhoven Tower al snel de instructies voor mijn landing. Ik hield iets hogere snelheden aan tijdens de nadering, vanwege middelmatige gusting winds, wel redelijk recht in de baan. Met een zeer zachte landing -een van de betere in mijn carriere- zette ik het toestel na 40 minuten weer op de grond.

Tevreden dat ik de vlucht uitgevoerd heb, dankbaar voor alle wijze lessen van Jos in mijn opleiding. Zijn passie voor het vliegen zit voor eeuwig naast me op de rechterstoel. Dankbaar voor alle leuke herinneringen die Kris opgeleverd heeft, tijdens de theorielessen die we samen volgden, het vliegweekend dat we samen met Jos hadden in 2009 en de vele uren aan de bar en op het terras, dromend over onze vliegcarrieres.

Dank aan allen die me de afgelopen dagen zo goed gesteund hebben: het overlijden van je primaire instructeur en een goede vliegvriend is iets dat je niet in de koude kleren gaat zitten.