Dit keer stond de wind pal op de baan. Een ideale gelegenheid om crosswind landingen te oefenen. Dit ziet er voor de buitenstaander spectaculair uit, maar uiteindelijk valt het best mee.
De crosswind stond echter aan de ‘maximum demonstrated velocity’. Met andere woorden: meer kan het toestel niet aan. De eerste crosswind landing ging aardig. Daarna deden we noodlandingen met crosswind, hier schatte ik de wind verkeerd in. Er ontstonden ook rukwinden, dus dan is de wind nog lastiger in te schatten. Always overestimate the wind, is het devies.
Nadat de instructeur een noodlanding had geprobeerd en met al zijn kunde het maar net voor elkaar kreeg, besloten we dat hier weinig te leren viel. Dus weg uit het circuit en het zicht werd me ontnomen: het vliegen zonder zicht.
Eerste oefeningen was het navigeren naar een VOR baken en daarna een aantal intercepts uit te voeren. Dit ging goed. De volgende oefening was ‘unusal attitudes’; om het evenwichtsorgaan goed in de war te schoppen moest ik mijn ogen dichtdoen en mijn hoofd opzij draaien. De instructeur zet dan heel langzaam het vliegtuig in een bepaalde stand. Doordat je evenwichtsorgaan maar kort reageert op veranderingen, denkt je lichaam dat je gewoon rechtuit vliegt.
Daarna mocht ik weer kijken naar de instrumenten en moest ik op basis daarvan weer handelingen uitvoeren. Een hele goede oefening om puur te vertrouwen op de instrumenten!
Na dat een aantal keer gedaan te hebben was het tijd om terug te keren. Weer een interessante les!